Shortcuts marzec 2011

THE AMENTA

v01d

Listenable

****

Australijskie zespoły metalowe jakoś rzadko wpadają mi w ręce. Właściwie poza Mortification i Parkway Drive nie znam chyba żadnych – i nie mówię o AC/DC i Airbourne, bo to nie do końca metal, chodziło mi raczej o takie formacje, co to ekstremalnie grają. No to niewiele wiem o australijskim metalu, a być może to spore niedopatrzenie. Bo „v01d” zrobiło na mnie spore, pozytywne wrażenie. Niby nic odkrywczego, coś, co zwykło się nazywać blackened death metal, ale dużo w tym świeżości, oryginalnych pomysłów, dobrych solówek, inteligentnie wykorzystanej elektroniki. Remiksy, które znalazły się także na krążku, kierują zaś twórczość The Amenta w stronę industrialu i to też mi się bardzo podoba. „v01d” to trzecia płyta Australijczyków i chyba najwyższa pora poszukać poprzednich. Zwłaszcza, że na drugiej („n0n”) gościnnie wystąpił Nergal (The Amenta kilka razy koncertowali u boku Behemotha) i Jason Mendonca z Akercocke. Skoro tay goście decydują się na udział w nagraniu płyty mało znanego – wówczas – zespołu z końca świata, to ten zespół naprawdę musi być dobry. I jest.

BURZUM

Fallen

Byelobog Productions

****

Mam z twórczością Varga Vikernesa niemały problem. Z jednej strony wspieranie działalności mordercy i zdeklarowanego rasisty wydaje mi się wysoce niemoralne, z drugiej – trudno nie zauważyć, że to artysta nieprzeciętnie utalentowany. I choć Burzum jako muzyczny projekt najlepsze lata ma już chyba dawno za sobą, najnowszy album dowodzi, że wciąż potrafi zaintrygować i fascynować. „Fallen” to druga płyta nagrana przez Vikernesa po wyjściu na wolność. Od wydanego przed rokiem „Belusa” znacznie ciekawsza i o wiele bardziej zróżnicowana. Burzum, od lat kpiący z kierunku, w jakim poszedł norweski black metal, wraca do tegoż gatunku korzeni, ale filtruje je przez własne muzyczne fascynacje i doświadczenia. W czasach bombastycznych, rozbuchanych produkcji w stylu Dimmu Borgir, Vikernes świadomie zachowuje brudne, surowe brzmienie. Niemal transowe gitarowe riffy wzbogaca przestrzennym klawiszy, blackmetalowy skrzek splata z czystym śpiewem, by nagle zaskoczyć obłąkanym śmiechem szaleńca (którym niewątpliwie w jakimś stopniu jest). Pozwala sobie nawet na niespodziewane uspokojenie nastroju – jak na ambientowych płytach nagrywanych w więzieniu. Sporo tu nietrafionych rozwiązań, ale ciągle słychać, że to dzieło muzyka, który w swoim stylu równych ma niewielu.  

THE HAUNTED

Unseen

Century Media

*****

Szwedzi z The Haunted niby cały czas podążają wytyczoną przez siebie ścieżką, ale z płyty na płytę nagrywają coraz ciekawszą muzykę. Melodyjne, thrashowe utwory zyskały jeszcze więcej, gdy wokalista Peter Dolving zaczął częściej śpiewać czysto (chwilami przypominając nawet Maynarda Jamesa Keenana z Tool). „Unseen” to także w dorobku The Haunted płyta z największym komercyjnym potencjałem – ale w tym przypadku to nie zarzut, za to olbrzymi komplement.

CAVALERA CONSPIRACY

Blunt Force Trauma

Roadrunner

***

Max Cavalera nagrywa chyba za dużo, powoli łapie bowiem zadyszkę. Druga płyta nagrana wspólnie z bratem Iggorem pod szyldem Cavalera Conspiracy porażką oczywiście nie jest – ciągle brzmi potężnie i wściekle, jakby obaj bracia chcieli nadgonić lata stracone na rodzinnych kłótniach. Jednak za mało tu ciekawych rozwiązań i dobrych numerów, żeby przebić debiutancki krążek „Inflikted”, o starych płytach Sepultury nie wspominając. Posłuchać warto, ale bez ciśnienia.

THE HUMAN ABSTRACT

Digital Veil

E1

*****

Na „Digital Veil”, trzecim studyjnym albumie Kalifornijczycy z The Human Abstract rozwijają swój pomysł na muzykę, osiągając przy tym prawdziwe mistrzostwo. Łączą potężne, ciężkie brzmienie z progresywnymi pejzażami. Niemal deathmetalowe wokale przeplatają czysto zaśpiewanymi partiami, techniczne gitarowe riffy mocno wspomagają elektroniką. Potrafią – także w bardzo dobrych tekstach – umiejętnie zrównoważyć metalową agresję i prawdziwą rockową poezję. Gdyby Brytyjczycy z Muse – może pod czujnym okiem kolegów z takich zespołów jak Meshuggah i The Dillinger Escape Plan – postanowili grać metal, mogliby osiągnąć podobny efekt. Ale wątpię, czy brzmiałby tak doskonale.

  

WHITHIN TEMPTATION

The Unforgiving

Roadrunner

**

Holenderska formacja Within Temptation promuje nowy album specjalnie stworzonym na te potrzeby komiksem oraz serią filmów animowanych. To jedyna nowość, bo choć grupa na dobre odeszła od celtyckich inspiracji, wciąż gra symfoniczny metal z gotyckimi naleciałościami. Bombastyczne kompozycje, podniosłe orkiestracje, a do tego ładny, chociaż czasem zbyt histeryczny wokal Sharon del Adel – każdy, kto słyszał wcześniejsze płyty Whithin Temptation, wiedzą, czego się spodziewać. Dziwią mnie entuzjastyczne recenzje płyty w zachodniej prasie: „The Unforgiving” faktycznie brzmi fantastycznie, ale muzycznie niewiele proponuje. Album jest metalowym odpowiednikiem sagi „Zmierzch” - ładne opakowanie skrywa emocjonalną i ideową pustkę, ale wielu słuchaczy i tak da się nabrać. 

Shortcuts luty 2011

Nowości lutowe. Nie wszystkie, które do tej pory słyszałem, ale wpadłem na taki pomysł, że będę posty spod znaku shortcuts uzupełniał na bieżąco, co da mi poczucie, że jakoś nad tym blogiem panuję. Dla ułatwienia (chyba dla samego siebie) na belce po prawej stronie pojawiła się zakładka SHORTCUTS, która kieruje do kolejnych miesięcy. Zobaczymy, jak się to sprawdzi. 

ABYSMAL DAWN

Leveling the Plane of Existence

Relapse Records

****

Abysmal Dawn to jeszcze stosunkowo młoda kapela – debiutancki album wydali w 2006 roku – ale zdążyła już na scenie zaistnieć. Amerykańską trasę promującą debiut grali m.in. u boku Decapitated. „Leveling the Plane of Existence”, trzecia płyta Abysmal Dawn, to już dowód muzycznej dojrzałości. Połączenie black i death metalu może niezupełnie oryginalne, ale brzmiące świeżo, wściekle, agresywnie, jakby Kalifornijczycy próbowali wypowiedzieć wojnę wszystkim, którzy stoją na ich drodze na muzyczny szczyt. Do tego szczytu co prawda jeszcze daleko, ale Abysmal Dawn idzie w dobrym kierunku. A na plus trzeba też zaliczyć gościnne występy gitarzystów Krisiun (Moyses Kolesne) i Heathen (Kragen Lum).

FULL BLOWN CHAOS

Full Blown Chaos

Ferret Music

***

Full Blown Chaos z dumą przedstawiają się jako część nowojorskiej sceny hardcore'owej. Wystarczy zresztą spojrzeć na listę kapel, z którymi koncertowali (lub obok których pojawiali się na wszelkiego rodzaju kompilacjach): Agnostic Front, Sick Of It All, Hatebreed, Terror, Himsa, Madball. Wiadomo już z grubsza, czego się spodziewać. I choć muzycy Full Blown Chaos twierdzą, że nie będą zamykać się w metalowym albo hardcore'owym getcie, najnowszy album wcale tego nie potwierdza. „Full Blown Chaos” to krążek hardcore'owy do przesady, solidnie zagrany, precyzyjny, ale boleśnie wtórny. Wyobrażam sobie, że na koncertach FBC muszą wypadać znakomicie. Płyta jednak bardzo przeciętna.

KYPCK

Nizhe

Yellow House Recordings

*****

Debiutanckim albumem „Cherno” Finowie postawili sobie poprzeczkę bardzo wysoko. Przeskoczyli ją bez trudu. Choćby ze względu na trudne historyczne relacje Finlandii i ZSRR sowieckie fascynacje (choć przecież nie bezkrytyczne) grupy mogą nieco dziwić, ale skoro ich efektem są tak znakomite płyty, to nie mam pytań. Czyste, melancholijne piękno, zaklęte w monumentalnych doomowych brzmieniach. Rewelacja.

CROWBAR

Sever the Wicked Hand

Housecore Records

****

Pierwsza od sześciu lat płyta, skład niemal całkowicie nowy (na posterunku trwa jedynie lider Kirk Windstein), ale Crowbar jakby bez zmian. Solidne połączenie sludge i southern metalu, brzmiące jak Pantera grająca covery Black Sabbath w zwolnionym tempie, a wszystko w gęstej, dusznej atmosferze Nowego Orleanu. Powrót długo – i z niepokojem – oczekiwany, na szczęście Crowbar pokazuje, że jeszcze stać go na wiele.

DEICIDE

To Hell with God

Century Media

****

Czołowy bluźnierca amerykańskiego metalu Glen Benton wysyła Boga do piekła i nagrywa płytę, która jest wcielonym koszmarem moherów. Numery niczym wyjęte z podręcznika młodego deathmetalowca, zagrane w szalonym tempie solówki, a na dodatek słowa „szatan” i „śmierć” odmieniane w tekstach przez wszystkie przypadki. Niby na granicy autoparodii, ale Deicide wciąż jednak przed śmiesznością skutecznie się broni.

DEVILDRIVER

Beast

Roadrunner

****

Groovemetalowa maszyna Deza Fafary rozpędziła się na dobre. „Beast” to najcięższy, najbardziej przytłaczający album w dorobku DevilDriver – ale też najbardziej monotonny, zbudowany na bliźniaczo podobnych riffach i piekielnie szybkich perkusyjnych blastach. Dla tych, którzy tęskną za bardziej melodyjnym obliczem zespołu kapitalny cover „Black Soul Choir” alt-contry'owej grupy 16 Horsepower.

Shortcuts styczeń 2011

Nie nadążam. Naprawdę chciałem pisać więcej i częściej, ale nie dam rady – nawet od czasu do czasu wklejając teksty z „Kultury” i „Machiny”. Może więc uda się idea Shortcuts – czyli premiery miesiąca w pigułce. Oczywiście te, które słyszałem. I to nie wszystkie, pomijam rzecz jasna te, które udało mi się opisać, a inne, w shortcutach nie uwzględnione, mogą jeszcze się doczekać dłuższych recenzji.

myGRAIN

myGRAIN

Spinefarm Records

****

Trzecia płyta myGRAIN nie jest specjalnym zaskoczeniem – już wcześniej Finowie udowodnili, że potrafią sporo. Tym krążkiem mają jednak szansę przebić się do szerszej świadomości, z powodzeniem łącząc melodyjny death spod znaku Dark Tranquility, techniczną precyzję Strapping Young Lad i sporo klasycznego heavy metalu. Przebojowo, dynamicznie, zaskakująco oryginalnie. myGRAIN ma przed sobą przyszłość.  

SILENT STREAM OF GODLESS ELEGY

Navaz

Season of Mist

****

Ciekawostka od naszych południowych sąsiadów. Zaskakująco fajna, bowiem na hasło „folk metal” (a zwłaszcza śpiewany w śmiesznym języku) reaguję zazwyczaj ostrożnie. Czesi z Silent Stream... uprawiają heavymetalową cepelię, ale robią to z wdziękiem, a morawski folk, na którym opierają swoje kompozycje ma w sobie specyficzną, śpiewną nostalgię. Powinno spodobać się zarówno fanom Południcy i Żywiołaka, jak i Turisas, a nawet wielbiciele Jaromira Nohavicy znajdą tu coś dla siebie.  

ARCHITECTS

The Here and Now

Century Media

***

Zachodnia prasa rozpływa się w zachwytach nad czwartą płytą Architektów, ja tego entuzjazmu nie podzielam. Brytyjczycy są dla mnie wcieleniem tego co najlepsze i najgorsze w metalcorze: szybkie, techniczne i pomysłowe granie (plus) jest tu kontrowane obrzydliwymi emo-refrenami (minus, i to duży), a wszystko skomponowane według jednego schematu. Ocenę podwyższają jedynie gościnne występy wokalistów Comeback Kid i The Dillinger Escape Plan.  

BATTLELORE

Doombound

Napalm Records

***

Finowie z Battlelore byli dla mnie do niedawna zespołem nieznanym – ot, gdzieś tam o uszy obiła się nazwa, ale raczej z niczym jej nie kojarzyłem. „Doombound” to już ich szósty album, postanowiłem więc nadrobić zaległości, zwłaszcza, że przeczytałem, iż Battlelore inspirują się mocno prozą Tolkiena. W folk metalu nic to nowego, ale postanowiłem spróbować. A teraz wiem, że choć nazwę Battlelore będę już kojarzył, to jednak na nowe płyty jakoś intensywnie czekać nie będę. Rzetelna, solidna robota, ale nic więcej – po kilku przesłuchaniach nie został mi w głowie ani jeden numer, ani jeden riff, wyłącznie to, że jeszcze do niedawna nie wiedziałem, co to jest Battlelore.  

ONSLAUGHT

Sounds of Violence

AFM Records

*****

Miazga! Nie wiedziałem, czy po nowej płycie Onslaught (nigdy nie byłem przesadnym fanem Brytyjczyków) spodziewać się czegoś dobrego. A dostałem znacznie, znacznie więcej: jak na razie jedną z najlepszych płyt roku i nie sądzę, by wydarzyło się coś, co zepchnie ją z listy moich ulubionych albumów 2011. Podobnie jak nowy KYPCK (będzie w lutowych shortcutach) – choć gatunkowo to inna bajka – zachwyciła mnie od pierwszych sekund. Tempem, wściekłością, melodyjnością – Onslaught pokazali, jak się gra prawdziwy thrash. Amen.

Zombie w Yorkshire

 

Od lat czekałem na ten koncert. I nawet gdybym przyjechał do Leeds wyłą cznie na ten jeden wieczór, a nie także na urlop i odwiedzić przyjaciół, to wyprawa na Wyspy by się opłacała. Rob Zombie rozwalił mnie w drobny mak. Tylko zdjęcia wyszły kiepsko, sorry, my bad.

Już po drodze do O2 Academy można było spotkać licznych desperatów, którzy próbowali kupić bilety na koncert. Zazwyczaj bezskutecznie – było też co prawda kilku koników, ale jak sądzę cenne wejściówki sprzedawali po takich cenach, że niewielu znaleźli chętnych. Bilety na całą brytyjską trasę Zombiego – pierwszą od dziesięciu lat – sprzedały się bowiem w zaledwie kilka dni. Nie sądzę, żeby ktokolwiek, kto zainwestował prawie 30 funtów, później miał tego żałować. No, może poza koleżką w koszulce Overkill, którego wypatrzyłem po samym koncercie. Nieszczęsny fan amerykańskiego thrashu był w stanie wskazującym tak bardzo, że wątpliwe, żeby pamiętał nie tylko na jakim był koncercie, ale nawet w jakim mieście.

W O2 kolejki – po merch (słabo, słabo, po tym, co widziałem na stronie internetowej Zombiego, spodziewałem się wypasu, a tu psikus), po piwo (cienkie), do szatni. Na scenie pierwszy support – Revoker. Nie znam, ale po tym, co usłyszałem, szybko poznać nie chcę. Później na scenie Skindred – tych akurat znam, a jedną płytę („Roots Rock Riot”) nawet lubię. I okazało się, że ci raggametalowcy na żywo absolutnie dają radę – dali energetyc zny koncert, nawiązali świetny kontakt z publicznością, dobrze podkręcili atmosferę przed coraz bardziej niecierpliwie oczekiwanym Zombiem.

Już samo patrzenie, jak techniczni przygotowują scenę, było niemałym przeżyciem. Najpierw zamontowali kilka barokowych dekoracji, w tym gigantyczny statyw w kształcie szkieletu. Potem odsłonili postawiony na podwyższeniu zestaw perkusyjny Joeya Jordisona, co kazało się zastanawiać, ile rąk ma bębniarz Slipknota – bo chyba znacznie więcej niż przeciętny człowiek. I wreszcie pojawiły się gigantyczne ekrany, na których wyświetlane były wizualizacje. Już zapowiadało się dobrze, choć później w czasie koncertu Zombie narzekał, że to najmniejsza scena, na jakiej przyszło mu grać w trakcie tej trasy, w związku z czym nie ma miejsca na wielkie roboty i część wizualnych atrakcji. No cóż, po tym, co widziałem, spodziewam się, że wielkie roboty były naprawdę spektakularne. Koncert Zombiego był bowiem jednym z najlepszych – pod względem wizualnym – występów, jakie oglądalem. Na poziomie atrakcyjności porównywalny z show, jaki robi Rammstein.

Od samego początku, od zagranego po krótkim intro „Jesus Frankenstein”, napięcie nie spadało. Zombie jest w znakomitej wokalnej formie, współpracuje ze świetnymi muzykami (to, co robi Jordison, to naprawdę kosmiczny poziom), a na dodatek wie, jak przykuć uwagę widzów. Każdemu kawałkowi towrzyszyły specjalne wizualizacje, oczywiście utrzymane w tradycyjnym dla Roba Zombiego campowym stylu. Mieszały fragmenty starych horrorów (m.in. „Frankensteina” z Borisem Karloffem oraz „Upiora w operze”) z animacjami, fragmentami filmów erotycznych i horrorów nakręconych przez Zombiego. Wszystko perfekcyjnie spasowane z muzyką, dopieszczone, dla  fanów tandety rodem z freakshowów – prawdziwa uczta dla oczu.

Muzycznie zawodu też nie było – Zombie zagrał materiał przekrojowy, nie skupiając się wcale na kawałkach z „Hellbilly Deluxe 2”. Nie zabrakło i solowych klasyków (wśród nich zagrane na bis „Dragula” i „House of 1000 Corpses”), i kawałków z płyt White Zombie („More Human Than Human”, „Thunder Kiss ‘65”). Jedyne, co mogę zarzucić, to że koncert był w sumie dość krótki: 16 kawałków, nieco ponad półtorej godziny. Wiem, że to i tak sporo, ale chciałbym więcej. Nie wiadomo w końcu, kiedy zdarzy się kolejna okazja stanąć oko w oko z Zombiem.

A gość w koszulce Overkill pewnie dziś się zastanawia, co się w ogóle wydarzyło.

ROB ZOMBIE, SKINDRED, REVOKER

O2 Academy, Leeds

21 lutego 2011

W poszukiwaniu muzycznego absolutu

RED BARKED TREE

Wire

Pink Flag

2011

*****

Chciałem zniszczyć to, czym wcześniej był rock – powtarza w wywiadach Colin Newman, wokalista i gitarzysta grupy Wire. Londyńczycy nie zdefiniowali rocka na nowo, ale z pewnością stali się jednym z najbardziej wpływowych zespołów brytyjskiej sceny alternatywnej. Album „Red Barked Tree” potwierdza, że wciąż są w znakomitej formie.

Muzykę Wire zawsze trudno było zaklasyfikować. Zespół od początku kariery stawiał na eksperymenty i muzyczny eklektyzm. „Red Barked Tree”, dwunasty studyjny album grupy, jest tej różnorodności doskonałym przykładem. Od nowofalowego „Please Take”, poprzez energetyczne postpunkowe „Two Minutes”, aż po zamykającą krążek indiefolkową balladę tytułową. Niewielu artystów potrafi w ten sposób wymieszać gitarowy jazgot z popowymi melodiami, na dodatek w tekstach przeskakując od poważnych problemów społecznych po surrealistyczne zbitki oderwanych od siebie zdań i zachować przy tym własną tożsamość i niezależną wiarygodność. Ale też Wire to nie jest zwykły zespół. 

Karierę zaczynali pod koniec lat 70., niejako podpinając się pod punkrockową rewoltę. Ich pierwszy album „Pink Flag” ukazał się w grudniu 1977 roku, w szczytowym dla punka okresie – w tym samym roku pojawiły się płyty The Clash i Sex Pistols, trzy miesiące później debiutowali Buzzcocks. A jednak muzycy Wire podkreślają, że już wtedy wiedzieli, iż punk nie ma przyszłości. Nie mylili się. Legendy tamtych lat albo dawno zakończyły działalność, albo – niczym Sex Pistols – zmieniły się w żenujące objazdowe cyrki odcinające kupony od dawnej popularności. A Newman i jego kumple szukali, eksperymentowali, poszerzali gatunkowe granice, każdą płytą zaskakując i krytyków, i fanów.

„Od samego początku myśleliśmy, że to zmiany są najbardziej interesujące w muzyce” – mówił w jednym z wywiadów basista Graham Lewis. „Nie chcieliśmy robić tego samego, co inni, bo to mijało się z celem. Oczywiście łatwo to powiedzieć, trudniej zrobić, ale mieliśmy szczęście, bo zebraliśmy się jako grupa indywidualistów z określonymi gustami muzycznymi. Od początku wiedzieliśmy, jakich rzeczy nie chcemy grać, a jakie chcemy”. 

Wire nigdy nie oglądali się na muzyczne trendy, ale sami doczekali się licznych naśladowców. Słuchając „Red Barked Tree” można zorientować się, ile od Londyńczyków zaczerpnęły takie grupy jak Blur, Elastica czy Bloc Party. Do fascynacji Wire przyznawali się R.E.M., The Cure, My Bloody Valentine i Manic Street Preachers, ale także legendarni artyści amerykańskiej sceny hardcore’owej: Minor Threat i Henry Rollins. 

„Red Barked Tree” to z pewnością najspokojniejsza, pewnie też najpoważniejsza płyta w dorobku Wire, w czym zresztą nie ma nic dziwnego, w końcu muzycy powoli dobijają do sześćdziesiątki. Ale bynajmniej nie mają zamiaru stawiać sobie żadnych ograniczeń. Ich muzyczne poszukiwania jeszcze nie dobiegły końca. 

Wire - myspace

Wire - strona oficjalna

Tekst pojawi się również w "Kulturze" z 4 lutego 2011

Złamani, posklejani

THE HYMN OF A BROKEN MAN

Times of Grace

Roadrunner

2011

***

Nasz człowiek w Ameryce, Adam Dutkiewicz, najwyraźniej nie lubi się nudzić. Cały czas działa w szeregach Killswitch Engage, produkuje niezliczoną ilość płyt, biorąc tym samym na siebie odpowiedzialności za brzmienie sceny metalcore'owej, a teraz z kumplem po fachu Jesse'em Leachem (kiedyś również Killswitch Engage, dziś The Empire Shall Fall) debiutuje jako Times of Grace.

Debiut to jak na dzisiejsze warunki mocno spóźniony, bo Dutkiewicz zaczął podobno prace nad materiałem już w 2007 roku, gdy leżał w szpitalu po operacji pleców (ciekawe, czy to stąd „Broken Man” w tytule płyty). Pierwsze numery Times of Grace nagrywali już rok później, ale premiera debiutanckiej płyty cały czas się przesuwała, a to z powodu zobowiązań muzyków wobec macierzystych formacji, a to ze względów promocyjnych termin wydania zmieniał Roadrunner.

Ale wreszcie jest i zachodnia prasa generalnie dostała na punkcie Times of Grace fioła. Brytyjski „Metal Hammer” uznał „The Hymn of a Broken Man” za album miesiąca, serwis Artistdirect wystawił jej najwyższą notę, a głosy krytyki raczej są w mniejszości.

Przyznaję, nieco mnie ten entuzjazm dziwi. Zwłaszcza, jeśli przypomni się dumne zapowiedzi Dutkiewicza, że „wszystkie metalowe oczekiwania słuchaczy są niewłaściwe, będziemy przesuwać granice gatunku”. Albo lider Times of Grace za bardzo uwierzył w swoje siły, albo granice gatunku zostały już tak daleko przesunięte, że dalej się po prostu nie da. Co zresztą może być prawdą – metalcore pożera swój własny ogon, coraz częściej flirtując z jakimiś emo-potworkami (czego przykładem nowa płyta Architects, którą opiszę kiedy indziej, bo na razie muszę cierpliwie poczekać, aż ukaże się moja recenzja w „Machinie”). Bronią się jedynie Niemcy, ale i oni – choćby Caliban, Heaven Shall Burn, Neaera – coraz częściej idą raczej w stronę melodyjnego deathu, opuszczając wygodne metalcore'owe poletko.

„The Hymn of a Broken Man” nie jest przy tym złą płytą. Ale nie jest też płytą dobrą. Jest za to albumem bardzo nierównym. Słuchając go przeszedłem od fazy totalnego zachwytu, po totalne rozczarowanie, by znów wrócić do zachwytu i wreszcie się nieco uspokoić. Uśredniły się emocje, uśredniła się ocena.

Zachwyt pojawił się na początku. Otwierający album singiel „Strength in Numbers”, oparty na marszowym rytmie, spodobał mi się tak bardzo, że słuchałem go kilkanaście razy z rzędu, zadowolony, że oto mamy nową gwiazdę na horyzoncie. Otrzeźwienie przyszło, gdy postanowiłem jednak dać szansę kolejnym numerom, a wtedy powiało sztampą i nudą. Jest tu wszystko, co na metalcore'owej płycie może mi się podobać: świetne, techniczne granie, ciekawe rozwiązania, dobre riffy. Ale jest też tu wszystko, co potwornie działa mi na nerwy: melodyjne, czysto śpiewane refreny, zagrania pod małoletnią publikę, jakiś niedobry koniunkturalizm. Nie byłoby w tym jeszcze nic złego, zasadniczo większość zespołów, które lubię, gra pod publikę (z czegoś trzeba żyć), ale tu po prostu czuć to na kilometr. Times of Grace chcieliby mieć energię Killswitch Engage, przebojowość StoneSour i moc Parkway Drive, ale wszystkiego mają co najwyżej w połowie. A na dodatek potrafią dorzucić częściowo akustyczny koszmarek w stylu Mr. Big.

Co zostaje po przesłuchaniu „The Hymn...”? Oczywiście „Strength in Numbers”, świetne „End of Days” – gitarowa ballada złamana wściekłym refrenem i jeszcze parę innych numerów. Na tyle dużo, żeby czekać na kolejną płytę zespołu, ale nie będzie to bynajmniej oczekiwanie niecierpliwe.

Na koniec przyznam, że ja jednak „Times of Grace” lubię. Pod warunkiem, że mówimy o płycie Neurosis.

Times of Grace – oficjalna strona

Times of Grace - myspace

Oda do Zachodu

TRUE GRIT OST
Carter Burwell
Warner Music
2010
****

To był mój pierwszy tegoroczny filmowy zachwyt: „Prawdziwe męstwo”. W wersji braci Coen to film genialny – podobnie jak większość ich filmów, a w przeciwieństwie do pierwszej ekranizacji powieści Charlesa Portisa, w której główną rolę zagrał John Wayne. Pomyślałem więc, że napiszę tu o tym, jak strasznie mi się to nowe „Prawdziwe męstwo” podobało (swoją drogą, książka też świetna, właśnie wyszło polskie tłumaczenie, warto się rozejrzeć). Ale obiecałem sobie, że Castrum Doloris będzie blogiem przede wszystkim muzycznym, więc znalazłem idealny pretekst.

Ten pretekst nazywa się Carter Burwell.

Filmem „Śmiertelnie proste” debiutowali wspólnie, od tamtej pory są nierozłączni. Nawet gdy do „Bracie, gdzie jesteś” Coenowie potrzebowali nieco innej muzyki – kapitalnie przygotował ją wtedy T-Bone Burnett – to i tak Burwell był zatrudniony na planie do napisania paru dodatkowych nutek. A jego współpraca z Joelem i Ethanem owocuje jednymi z najciekawszych soundtracków ostatnich dwudziestu lat.

Ścieżka dźwiękowa do westernu „Prawdziwe męstwo” to kolejny popis talentu Burwella, mistrza krótkich, emocjonalnych perełek muzycznych. Tym razem swoje utwory oparł na XIX-wiecznych hymnach gospel, wplatając w nie elementy tradycyjnego amerykańskiego folku i kompozycji z klasycznych westernów. Może soundtrack do „Prawdziwego męstwa” nie osiąga takiej skali emocji, jak genialna muzyka do „Fargo”, ale piękny, fortepianowy motyw z otwierającego płytę „The Wicked Flee” (i powtarzany później w kolejnych kompozycjach) na długo zapada w pamięć.

Carter Burwell - oficjalna strona